Een Grand Slamtitel ontbrak nog op zijn inmiddels imposante erelijst. En op Wimbledon, op het heilige gras van Centre Court, wist Wesley Koolhof met zijn Britse partner Neal Skupski dat hiaat op te vullen.
Lees hier een ingekorte versie van het grote exclusieve interview in TENNiS Magazine.
Eind 2014 ben je met Matwé het dubbelpad ingeslagen. Je hebt op bijna alle niveaus prijzen gewonnen maar een Grand Slamtitel ontbrak nog. Hoe groot waren de opluchting en de blijdschap toen je op Wimbledon die felbegeerde trofee had binnengehaald?
‘Erg groot. Neal (Skupski, red.) en ik zijn begin 2022 samen aan de slag gegaan. Het doel was aan elkaar te wennen en te zien wat onze samenwerking zou brengen. Als je dan zeven titels verovert en nummer één op de ranking, individueel en als team, wordt, zijn alle verwachtingen overstegen. De focus lag vorig jaar ook al op het winnen van een Grand Slam. Het was geen halszaak. Dit jaar was het naast het handhaven van de nummer één-positie wel een doelstelling. En dat ging ons bij de Australian Open en op Roland Garros niet al te best af. We strandden daar in de kwartfinales en dat waren toch teleurstellende resultaten, gezien ook onze status. We gingen na Parijs snel over tot de orde van de dag, hadden een goed gesprek en legden meteen de focus op Wimbledon. De voorbereiding verliep uitstekend met een toernooizege bij Libéma Open in Rosmalen en de halve finale op Queens’. Daarna lekker getraind en we waren meer dan klaar voor Wimbledon. Vanaf de eerste ronde liep het als een trein. De loting was niet gemakkelijk, maar we hebben in het hele toernooi slechts één setje verloren.’
Hoe bevrijdend is de eindzege geweest met het oog op de naaste toekomst?
‘We hebben de doelstelling gehaald. De druk is er van af. Het was mijn derde Grand Slamfinale na twee keer de eindstrijd van de US Open te hebben verloren. In die eerste finale, met Nikola Mektic, was alles nieuw voor me. Dat was op zich al heel gaaf om daar te staan. Vorig jaar was in New York de vuurdoop voor Neal in een Grand Slamfinale. Op Wimbledon was het weliswaar mijn eerste keer op Centre Court, maar we hadden beiden veel minder last van nervositeit. We waren er echt klaar voor. En met zo’n trofee op zak is het echte moeten er een beetje van af. Dat geeft rust en werkt bevrijdend.’
Hoe anders is het wereldje van de dubbelaars binnen het wereldje van de tennisprofs?
‘Tegenwoordig acteren veel singelaars ook in de dubbeltoernooien. Denk aan Tsitsipas, Khachanov, Rublev, Dimitrov en anderen. Maar de echte dubbelspecialisten, die geen poging meer wagen om in het enkelspel aan de bak te komen, vormen inderdaad toch een eigen wereldje. Zij zijn over het algemeen wat relaxter. De gemiddelde leeftijd ligt ook wat hoger. Als er sociale events, zoals players nights of speciale diners ter gelegenheid ergens van, worden georganiseerd dan zie je dat in verhouding meer dubbelaars aanwezig zijn dan singelaars. Dat is misschien een verschil. Los van dat de twee disciplines op fysiek en mentaal terrein niet zijn te vergelijken. Een enkelspeler moet het zelf opknappen en kan zich niet verlaten op een partner. Dat maakt het voor hem zwaarder.’
Krijgt de dubbel wereldwijd voldoende aandacht?
‘Het gaat de goede kant op maar het kan altijd beter. Sinds enige tijd zit ik zelf in de spelersraad van de ATP. Dus wat dichter bij het vuur dan voorheen. Zo’n 95 procent van de marketing van onze belangenorganisatie is gericht op de single. Dat geldt ook voor TennisTV. Is daar eens een bijzonder shot uit een dubbel te zien dan gaat het vaak om een singelaar die bij dat punt is betrokken. Begrijp me goed, hoe meer enkelspelers meedoen aan de dubbel hoe beter. Als Djokovic ergens een dubbeltje speelt zitten de tribunes vol. Het gros van de fans kent de dubbelspecialisten niet, maar dat komt ook door een gebrek aan promotie en marketing. Misschien moet je wel een speciaal team voor ‘dubbelmarketing’ optuigen voor de dubbel. Neal en ik zijn Wimbledonkampioen en waren nummer één van de wereld, maar daar wordt vervolgens veel te weinig mee gedaan. Dubbelen is een stuk serieuzer dan pakweg vijftien, twintig jaar geleden. Maar dat wordt niet gereflecteerd in de uitingen en het beleid van de ATP. Die moet ermee aan de slag gaan en liefst gisteren dan vandaag.’
Benieuwd naar het volledige interview met Koolhof? Klik dan hier voor meer info over TENNiS Magazine.
