In samenwerking met TENNiS Magazine plaatsen we een gedeelte van een interview uit het magazine. Deze keer met Thiemo de Bakker.
Voorlopig – en misschien voorgoed - heeft hij de rackets opgeborgen. Begin oktober 2019 sloeg Thiemo de Bakker zijn laatste ballen en dat deed hij – naar eigen zeggen – de laatste acht jaar met steeds minder plezier. Vorige zomer knapte er iets bij de man, die tien jaar geleden de grote belofte was en als 21-jarige al in de top40 prijkte. Maar die dat plafond daarna niet meer aanraakte of er zelfs in de buurt kwam. Het was een optelsom van weggemoffelde tegenvallers en teleurstellingen, zowel op sportief als privégebied, waardoor het lijntje knapte.
Hij is 32 jaar en heeft al een lange loopbaan achter de rug. Een bij tijd en wijle onnavolgbare loopbaan waar telkens in naar boven kwam, dat hij zijn begenadigde talent niet ten volle benutte. De Bakker doet, ogenschijnlijk rustig, zijn relaas.
‘Vorig jaar heb ik echt een tik gekregen. Wedstrijden spelen was een lijdensweg geworden. Tot overmaat van ramp verdraaide ik ook nog mijn knie. Eenzelfde blessure als tien jaar terug. Er volgde eind november een operatie en daarna vier maanden revalidatie. Intussen was het chaos in de wereld door die corona. Toen het weer kon, wilde het tennis niet omdat de knie bleef opspelen. In het normale leven kon ik me goed redden, maar als op de baan een bal meer dan een meter van me vandaan kwam, kon ik er zonder pijn niet naar toe.’
‘Het boeide me ook niet echt. Sinds vorige zomer raadpleeg ik op regelmatige basis een psycholoog. Er moet structuur worden aangebracht in mijn leven. Tennis blijft een factor, maar voorlopig op de achtergrond. Ik moet nadenken over mijn toekomst. Ik kan niet op mijn lauweren rusten. Daarvoor heb ik niet genoeg bij elkaar geslagen.’
‘Het gaat om winnen en verliezen. Met een nederlaag had ik in mijn beginjaren niet zoveel moeite; met een overwinning ook niet. De laatste acht jaar waren eigenlijk een hel met af en toe een te korte gelukkige periode. Ik kon een verliespartij steeds slechter verdragen. Het kostte me dagen om het te verwerken en om me opnieuw op te laden voor een volgende wedstrijd. Het vrat energie en wat ik steeds meer merkte was dat het aan mij vrat. Ik trok het me veel te veel aan, dacht te veel en te vaak na. Choken was schering en inslag. Of het nu bij een future ergens in de wereld was of in de Davis Cup. Dat zag je niet aan de buitenkant maar van binnen vochten de emoties om voorrang. Dan sta je niet meer voor je plezier op de baan en kun je je grote passie ook niet omarmen.’
‘Er is veel over mij geoordeeld en ik ben vaak veroordeeld. “Thiemo de Bakker vergooit zijn talent”, hoorde je dan. Maar ik heb nooit moeite gehad om hard te werken. Ik ben daar niet voor weggelopen. Ik ben alleen geen machine, geen robot. En daardoor oogde ik misschien nonchalanter dan anderen. Dat was pure schijn. De liefde voor het spel heeft mij op de been gehouden. Alleen was het vorig jaar klaar. Over en uit. Ik verloor geregeld van mezelf en ik weet als geen ander dat alleen aanleg voor het spel niet voldoende is. Ik had meer uit mijn loopbaan kunnen halen maar ik heb ook altijd met de vinger naar mezelf gewezen. Het lag aan mij en niet aan de mensen die het beste met me voor hadden.’
Wil je het hele interview lezen? Klik dan hier voor een abonnement of om een los nummer te bestellen. Het interview met Thiemo de Bakker staat in TENNiS Magazine 5-2020.
Fotografie: Henk Koster
